Proces Bolońskii formalnie rozpoczął się w 1999 roku, kiedy ministrowie odpowiedzialni za szkolnictwo wyższe 29 państw podpisali tzw. Deklarację Bolońską. Choć rozpoczęcie Procesu, zgodnie z nazwą, wiąże się z podpisaniem Deklaracji Bolońskiej, podstawowe założenia zawarte są w Deklaracji Sorbońskiej z 1998 r. Deklaracja z Sorbony, podpisana przez ministrów Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Włoch, zawierała ideę harmonizacji struktury systemów szkolnictwa wyższego poprzez poprawianie międzynarodowej przejrzystości studiów i uznawanie kwalifikacji. W tym celu kluczowe znaczenie nabierało stworzenie Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego. Miało to doprowadzić do zwiększenia mobilności, a także poprawy zatrudnialności absolwentów uczelni tworzonego Obszaru.

Ministrowie poprzez cykliczne, odbywające się co dwa lata spotkania, monitorują i wyznaczają cele, których realizacja jest kluczowa dla osiągnięca wysokiej jakości kształcenia i uznawalności kwalifikcji w EOSW.  

Od 1999 roku do dzisiaj liczba sygnatariuszy Deklaracji Bolońskiej wzrosła z 29 do 47 krajów i obejmuje także kraje pozaeuropejskie. Oznacza to, że do marca 2010 r., kiedy oficjalnie ogłoszono utworzenie EOSW, aż 47 krajów rozpoczęło wdrażanie wspólnie uzgodnionych reform, a także wypracowało zasady wzajemnej współpracy dające ich obywatelom możliwość zdobywania wysokiej jakości wykształcenia w kraju oraz rozwoju osobistego poza granicami własnej ojczyzny.

Zmiany zachodzące obecnie w polskim systemie szkolnictwa wyższego są wynikiem Procesu, którego nasz kraj jest uczestnikiem. W wyniklu "uspójniania" systemów wprowadzono w Polsce studia trzystopniowe, nakład pracy studentów określa się systemem punktów ECTS, elementem dokumentów absolwenta stał się suplement. Proces Boloński w szczególny sposób położył nacisk na zapewnianie jakości kształcenia i budowanie właściwych systemów jej zapewniania. To również dzięki niemu zwraca się uwagę na mobilność i proces uczenia się przez całe życie. W chwili obecnej polskie uczelnie wyższe wdrażają kolejny postulat wynikający z Procesu Bolońskiego, jakim jest wdrażanie Krajowych Ram Kwalifikacji. 

Krajowe Ramy Kwalifikacji (KRK) dla szkolnictwa wyższego to wprowadzana we wszystkich krajach Unii Europejskiej szczególna metoda opisu i budowy programów kształcenia. Metoda ta koncentruje się na efektach kształcenia, podporządkowując im proces kształcenia. Samo słowo „kwalifikacja” jest rozumiane jako tytuł czy stopień kształcenia utożsamiany z dyplomem, świadectwem lub innym dokumentem poświadczającym osiągnięcie określonych efektów kształcenia - kompetencji. Każdą kwalifikację, którą można uzyskać w systemie szkolnictwa wyższego, charakteryzują:

• efekty kształcenia zakładane dla danego programu kształcenia,
• konkretny poziom w Europejskich i Krajowych Ramach Kwalifikacji, oraz
• odpowiadający danemu poziomowi nakład pracy studenta, wyrażony w punktach ECTS.

Więcej informacji na ten temat znajdziecie na stronie: www.ekspercibolonscy.org oraz na stronie Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Tekst zaznaczony kursywą pochodzi ze strony Ekspertów Bolońskich.