Czym jest PEGIDA (niem. Patriotische Europäer gegen die Islamisierung des Abendlandes, pol. Europejscy Patrioci przeciwko Islamizacji Zachodu)? PEGIDA jest skrajnie prawicową organizacją, która sprzeciwia się islamizacji Zachodu, mającej miejsce dzięki polityce multikulti rządów Unii Europejskiej. Czym jest polityka multikulti? Są to działania rządowe mające na celu doprowadzenie do sytuacji, gdzie na tej samej przestrzeni współwystępować będą dwie lub więcej grupy społeczne o względnie odmiennych dystynktywnych cechach kulturowych: wyglądzie zewnętrznym, języku, wyznaniu religijnym, układzie wartości. Początkowo, kiedy ilość osiadłych w Europie przybyszów spoza niej była niewielka żadne problemy na tle międzykulturowym nie miały miejsca. Z czasem odsetek imigrantów wykazywał stopniowo większą tendencję wzrostową, co wzbudziło niezadowolenie wśród wielu mieszkańców krajów europejskich.
Oficjalne logo PEGIDA
Obecnie takie kraje jak Szwecja, Niemcy, Anglia, Norwegia, czy Francja są zamieszkiwane przez kilka milionów imigrantów. Przy populacji większości z tych krajów taka liczba jak milion, czy dwa miliony jest w prawdzie niewielka. Głębsza analiza sytuacji skłoni nas jednak do chwili refleksji.
Spójrzmy na jeden z mierników demograficznych zwany współczynnikiem dzietności. Współczynnik ten pokazuje, jaka jest średnia liczba dzieci przypadająca na parę rodziców. Wśród rodzin imigranckich współczynnik ten wynosi 8,1. Oznacza to, że na parę rodziców przypada średnio 8,1 dziecka. Współczynnik dzietności rdzennych Europejczyków wynosi zaledwie 1,38. Obliczono, że współczynnik wymagany dla danej populacji, aby przetrwała bez zauważalnych statystycznie zmian w liczebności wynosi 2,11. W historii nigdy nie zanotowano przypadku, aby dana wspólnota przetrwała, kiedy jej współczynnik dzietności wynosił 1,9. Z kolei przy współczynniku o wartości 1,3 nie jest fizycznie możliwym przetrwanie danej społeczności, bez konieczności mieszania się z inną. W przedstawionej sytuacji zajęłoby od 80 do 100 lat, aby współczynnik sam się wyrównał do niezbędnego minimum, poza tym, nie istnieje żaden ekonomiczny model pozwalający na podtrzymanie danej grupy etnicznej w okresie stabilizacji.
Oficjalne logo PEGIDAObecnie takie kraje jak Szwecja, Niemcy, Anglia, Norwegia, czy Francja są zamieszkiwane przez kilka milionów imigrantów. Przy populacji większości z tych krajów taka liczba jak milion, czy dwa miliony jest w prawdzie niewielka. Głębsza analiza sytuacji skłoni nas jednak do chwili refleksji.
Spójrzmy na jeden z mierników demograficznych zwany współczynnikiem dzietności. Współczynnik ten pokazuje, jaka jest średnia liczba dzieci przypadająca na parę rodziców. Wśród rodzin imigranckich współczynnik ten wynosi 8,1. Oznacza to, że na parę rodziców przypada średnio 8,1 dziecka. Współczynnik dzietności rdzennych Europejczyków wynosi zaledwie 1,38. Obliczono, że współczynnik wymagany dla danej populacji, aby przetrwała bez zauważalnych statystycznie zmian w liczebności wynosi 2,11. W historii nigdy nie zanotowano przypadku, aby dana wspólnota przetrwała, kiedy jej współczynnik dzietności wynosił 1,9. Z kolei przy współczynniku o wartości 1,3 nie jest fizycznie możliwym przetrwanie danej społeczności, bez konieczności mieszania się z inną. W przedstawionej sytuacji zajęłoby od 80 do 100 lat, aby współczynnik sam się wyrównał do niezbędnego minimum, poza tym, nie istnieje żaden ekonomiczny model pozwalający na podtrzymanie danej grupy etnicznej w okresie stabilizacji.
Większość krajów Unii Europejskiej prowadzi politykę stricte socjalistyczną. Polega ona na opiekuńczości i subsydiarności państwa, mówiąc prościej – państwo oferuje szeroki wachlarz świadczeń socjalnych. Efektem tego jest zjawisko wysokiego bezrobocia wśród imigrantów, szczególnie tych z Afryki i Bliskiego Wschodu. Każdy człowiek uczciwie zarabiający na utrzymanie siebie i nierzadko swojej rodziny pomyśli: „Dlaczego miałbym pracować na to, aby jakiś Pakistańczyk, czy Etiopczyk miał co jeść? Dlaczego on sam nie może pójść do pracy?“. Nikt z obecnych polityków, publicystów, czy dziennikarzy nie odnalazł odpowiedzi na to pytanie. Po co go szukać? Można posłużyć się bardzo sprytnym narzędziem manipulacji zwanym polityczną poprawnością.
Czym jest polityczna poprawność? Jest to taki sposób używania języka, który ma na celu nie urażenie nikogo, choćby to były fakty. Ten prosty mechanizm na różne sposoby staje się prawem w wymienionych wcześniej krajach. W Szwecji za krytykę Islamu (nawet uzasadnioną) bądź Muzułmanów grozi kara więzienia za „prezentowanie postawy rasistowskiej lub ksenofobicznej“. Kolejne przepisy podobne do powyższego stają się co raz bardziej absurdalne. Przykładowo we Francji w marcu 2015 r. ukonstytuowane zostało prawo zabraniające umieszczania na plakatach słowa „chrześcijanin“ i pochodnych.
Demonstracja PEGIDY w pobliżu Nowego Ratusza w Dreźnie (25. stycznia 2015)
Źródło: http://www.panoramio.com/photo/116139883
Demonstracja PEGIDY w pobliżu Nowego Ratusza w Dreźnie (25. stycznia 2015) Źródło: http://www.panoramio.com/photo/116139883
Zaistniała sytuacja nie satysfakcjonuje wielu Europejczyków. Wyrazem tego jest powstanie wspomnianej wcześniej PEGIDA. Stowarzyszenie to założył Lutz Bachmann, prawicowy, niemiecki aktywista urodzony w 1973 roku. Siedziba stowarzyszenia znajduje się w Dreźnie, miejscowości, z której pochodzi Bachmann. Co tydzień organizowane są marsze mające charakter antyislamskich demonstracji. Według relacji promotorów inicjatywy w dreźnieńskich przemarszach bierze udział około 25 tys. osób i liczba ta wciąż rośnie.
Ruch PEGIDA cieszy się coraz bardziej rosnącym poparciem społecznym. Popularność fanpage na facebooku jasno pokazuje, że ta inicjatywa zyskuje coraz większy zasięg w internecie. Liczba polubień uzyskanych przez rok istnienia fanpage wynosi aż 159 tys. Rzecz jasna, nie oddaje to realnej siły aktywistów. Pokazuje jednak w przybliżeniu, że za samą ideą stoi całkiem duże grono osób. „Pegida in Poland“, czyli polskie wydanie, które posiada oficjalne poparcie głównego, niemieckojęzycznego fanpage, po 5 miesiącach istnienia osiągnęło z kolei prawie 5,5 tys. polubień i liczba ta wciąż rośnie.
Wysnuć można z tego prosty wniosek – eksperyment, jaki przeprowadzono na Europie nie zdał egzaminu. Słowami: „Multikulti nie działa“, skierowanymi do młodzieżówki Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej potwierdziła to Angela Merkel, lider wspomnianej partii i kanclerz Niemiec.
Krzysztof Gruszecki
Stosunki międzynarodowe